Komenda oraz członkowie Straży Porządkowej podjęli decyzję o obronie miasta i przekształceniu się w Obronę Narodową. Linię obrony Kłecka podzielono na kilka odcinków, z których każdy obsadzono uzbrojonymi członkami ON.
Najbardziej wysunięta (na północ) i oddalona od miasta była placówka w Świniarach. We wczesnych godzinach popołudniowych gruchnęła wieść o nadchodzącym od strony Wągrowca nieprzyjacielu. Za zgodą Komendy, grupa kilkunastu ochotników, głównie harcerzy, pod wodzą Szczepana Woźnickiego, udała się na rozpoznanie.
W Polskiej Wsi zostali oni ostrzelani przez zbliżający się do Kłecka (na rowerach) oddział Niemców. W potyczce tej poległ 17-letni harcerz, Sylwester Śliwiński, a dwaj inni zostali ciężko ranni. Wymiana ognia trwała około godziny, po czym – po wyczerpaniu się zapasów amunicji – obrońcy wrócili do miasta. Rannym harcerzom natychmiastowej pomocy udzielił miejscowy lekarz, doktor Julian Domański, któremu pomagała jego córka, Helena, studentka medycyny.
Tymczasem od strony Gniezna nadeszła pomoc, obrońców Kłecka wsparły dwa kilkudziesięcioosobowe oddziały uzbrojonych mężczyzn, złożone z uchodźców. Kłecko broniło się na linii: wysadzony most – cmentarz – Karniszewska – Majdany – Gnieźnieńska. Ponadto w mieście stworzono kilka punktów obrony, przede wszystkim w wysokich budynkach typu młyn.
Dodatkowo naturalnymi sprzymierzeńcami Obrońców były jeziora: Kłeckie i Gorzuchowskie. Wymiana ognia pomiędzy nacierającymi a Obrońcami Kłecka, z różnym nasileniem, trwała do samego wieczora.
